Inmiddels is het weekend weer voorbij en nog is Estrélla niet beter. De koorts is pas sinds vandaag weg. Maar het huilen en de pijn zijn nog steeds aanwezig. Drinken wil ze amper. Met alle beetjes ben ik al blij. Eten wil ze niet. Nou ja ze wil niet, ze wil heel graag maar het doet haar zo zeer en ik vind het vreselijk om haar zo te zien.
Iedere nacht ligt ze te huilen en te jammeren, waardoor er geen nachtrust aanwezig is.
Adriaan en ik zijn inmiddels doodop en we weten niet meer wat te doen.
Gister toch weer de huisartsenpost gebeld omdat ze die dag helemaal niet zo veel gedronken heeft en de pijn zo erg lijkt te worden. Ze heeft tevens weer koorst van 39.3 graden.
Zodat mijn moeder gevoel er onzeker van word. De arts adviseerd ons toch maar weer om langs te komen, 19.15 uur. Tja dat is goed zucht ik. Daar gaan we weer.
Daar aangekomen zit de hele wachtkamer vol. ruim 1.5 uur verder zijn we pas aan de beurt.
Er word geconstateerd dat ze niet uitgedroogd is en dat het de nacht wel door kan zo. Gelukkig want ik was al bang dat we moesten blijven.
Vanmorgen gaat de telefoon, de assistente van de huisarts. Hoe het gaat met Estrélla, weer doe ik mijn verhaal en ik moet van haar toch langs komen. Daar gaan we weer denk ik. Ik merk dat ik moe ben en het vertrouwen weg is.
Gelukkig heb ik dokter Vonk zelf. Hij wilde haar zelf zien omdat ze een van de langdurige zieke kindjes is.
Hij kijkt haar helemaal na, alle vlekjes worden bekeken of ze wegdrukbaar zijn. Haar longen worden beluisterd, haar oortjes bekeken en als laaste haar zere mondje. Gelukkig zit er vooruitgang in, maar ze is er nog niet.
Estrélla ondergaat het al als een ervaren patiënt.
Als beloning krijgt ze van dokter Vonk een klein cadeautje die ze argwanend aanpakt.
Ze heeft een mengeling van meerder kinderziektes door elkaar, daar is waar het op lijkt.
Als ze morgen nog niet wat opgeknapt is en niet wat fitter is, moeten we toch weer terug komen om 11.40 uur. En als het wel wat beter gaat die dag daarop.
Hij had liever gehad dat er al bloedgerpikt was. Tja hier nog een. Maar goed ik ben geen arts. Alleen maar een overbezorgde moeder, toch?
We mogen daar samen nog over beslissen of we dat alsnog willen en als ze deze week niet echt opknapt gebeurd het alsnog.
Ik ben toch wat meer gerustgesteld vooral omdat ze door een lieve arts in de gaten word gehouden.
Een arts die haar serieus neemt ook al is ze nog maar 2. Hij praat tegen haar en legt haar alles uit.
Voor vandaag heeft ze nog maar 2 flesjes op, misschien inmiddels 3. Ze ligt nog lekker te slapen en mama is ook maar naar bed geweest.
Wie weet is ze straks iets meer opgeknapt. We gaan er voor duimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten